Er waren mij al verhalen ten gehore gekomen dat deze nieuwste Allison Moorer een vreselijke en slaapverwekkende plaat zou zijn.  Nou dat viel wel mee na een eerste beluistering.  Ik moet die jongens toch een beetje ongelijk geven.  "Crows" mag dan wel meerdere luisterbeurten nodig hebben maar na enige tijd geeft hij toch al zijn muzikale geheimen prijs. 

De plaat is beduidend minder rootsy dan de twee voorgaande "Getting Somewhere" en de coverplaat "Mockingbird" en zeker niet zo rockend als de nog eerder uitgebrachte cd's "Miss Fortune" en "The Duel".  Neen, producer en muzikant R.S. Field, u niet onbekend vanwege zijn collaboraties met o.a. John Mayall, Buddy Guy, Webb Wilder, Hayes Carll, Sony Landreth, Todd Snider en een pak anderen, heeft hier gekozen voor een heel ingetogen en soms wat meer popgetint geluid.  Net zoals haar zuster Shelby Lynne wordt ze nogal gemakkelijk in het hoekje van de Nashville countrydames geduwd.  Maar ik denk niet dat je hen daarmee een plezier doet.  Integendeel, deze twee dames doen hun eigen ding en momenteel is country de ver van hun bed show.  Geen rockende gitaren hier maar wel een zeer uitgebalanceerde gitaarsound in functie van de songs en vooral aardig wat pianowerk van Allison.  Het geheel is eerder akoestisch van inslag en er staan nogal wat  ballades op deze schijf.  Maar het valt mij op dat ze in de verste verte niet melig overkomen.  Ook niet als er strijkers aan te pas komen.  Wat mij betreft althans.  Vooral als zangeres vind ik ze sterk voor de dag komen.  Zeer soulvol.  Laat dat nou net het heikele punt zijn waarover ik verschil met mijn muzikale medemens die deze plaat slaapverwekkend vond. 

Geef mij maar mooie popballades van het type "Should I be concerned", eigenlijk een heerlijk walsje, "When we wake up feeling bad", het melancholische "Still this side of gone" en "Like the rain" met prachtig ingetogen gitaarspel.  Het zijn niet allemaal donkergekleurde songs.  Er staan ook wat luchtigere dingen op zoals "Easy in the summertime" en "The stars & I (Mama's song)", waarin ze jeugdherinneringen ophaalt.  Zoals reeds aangehaald vind ik Allison vocaal sterk voor de dag komen en dat is overduidelijk te horen in de iets meer popgetinte songs "Just another fool", "The broken girl", tevens de single uit deze cd, "Sorrow (don't come around) en "It's gonna feel good (when it stops hurting)", de songwriterbijdrage van R.S. Field aan deze cd.  Er is niks mis met deze nieuwe Allison Moorer cd, hij klinkt misschien alleen een beetje anders dan haar voorgaande plaatjes. (BV)